Ontspanning door inspanning

Na twee weken gezinsvakantie en aansluitend het kozijn in de achtergevel van ons huis vervangen, was het toch écht tijd om met licht materiaal achter de polderknollen aan te gaan.
Voordat ik kon vissen moest ik eerst even mijn moppie wegbrengen, die zou deze dag met een kraam op een braderie staan. Van daar uit eerst naar een stadswatertje, waar dressuur zo'n beetje is uitgevonden. Edwin en Ferry waren ook van de partij.

Het stadswater leverde geen vis op, al was er behoorlijk activiteit op en in het water. Ik heb zelfs nog even met de korst karper belaagd maar zoals ik al zei, dressuur is hier zo'n beetje uitgevonden.

Dus na een klein uur even met elkaar overlegd en dit keer lieten wij de Beemsterpolder even met rust. Dus op pad naar een ander mooi en karperrijk waterstelsel. Van tevoren wisten wij al dat er geen grote vissen gevangen gingen worden dus daar stem je het materiaal op af. Ik was gewapend met mijn favoriete penhengel de Byron Mammoth Specimen XT 1 lbs met de Spro Gold Arc. Wat een heerlijke combinatie!

Het stuk waar wij de lijnen nat zouden maken werd op diverse plekken door Ferry voorzien van kippenkorrel en een paar maiskorrels. In omgekeerde volgorde werden de voerplekken afgeroomd. Ferry had het op de eerste stek al snel gezien en ging naar de andere voerplek terwijl ik continu leven had maar de karper niet kon haken!

Al snel een 'ping', een whatts app van Ferry. De eerste knol was geland.

En nog een 'ping' en nog één. Edwin en ik konden ze maar niet haken. Diverse misslagen ondanks het overvloedig aanwezig zijn van karper. Eindelijk haakte ik een vis, yessss. Maar ik had al snel door dat deze vals gehaakt was, in de staart. Dat is raar drillen en om hem te landen moet je voorzichtig zijn. De haak kwam helaas los en de vis schoot er vandoor. Kort daarop hoorde ik een kreet van Edwin, en dat was bepaald geen nette hahahaa.Ook hij had mis geslagen, het liep voor geen meter.
Maar zoals vaak het geval is, de aanhouder wint! Na nog 2 lossers was het eindelijk raak, een klein knolletje had zich vergaapt aan 2 platgeknepen maiskorrels.

Kort daarna had ook Edwin weer een aanbeet en gelukkig wist hij deze vis wel te haken. Een zucht van verlichting ontsnapte van tussen zijn lippen, eindelijk! Niet de grootste maar zooooo welkom.

Ferry was intussen afgehaakt, zijn vrouw was jarig en assistentie thuis was gewenst. Hij had er bovendien al een stuk of 5 gevangen dus quotum was gehaald.

Edwin en ik zijn nog een kwartiertje blijven zitten en hebben toen ook ingepakt. Het was weer een leuk ochtendje met de nodige frustraties. Maar wat kan het dan evengoed nog leuk zijn.

Groeten Harry